uit en thuis
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Christa
14 Augustus 2008 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Hier zijn we weer. We zijn goed aangekomen gisteren in Albuquerque. We hadden nog maar zo'n 80 mijl
(x 1.6 km.) te rijden op de laatste dag, dus dat was een eitje.
We waren hier al rond half 3 's middags en zijn eerst even met Mandy naar het ziekenhuis geweest. Ze klaagde al de hele vakantie af en aan over hoofdpijn. Nu hebben we natuurlijk geregeld op grote hoogte gezeten en vermoedden dat dat er wat mee te maken had. Nu zat haar hoofd ook nog helemaal vol en dachten we dat het met een neusspray wel weer op te lossen zou zijn. Helaas hebben ze hier niet iets wat lijkt op een huisarts met een spreekuur waar je gemakkelijk even een afspraakje maakt, dus waren we aangewezen op de eerste hulp van een ziekenhuis.
Zoals jullie weten is dat met Mandy al een gelopen race...
Maar goed, we gingen dus naar de eerste hulp en legden uit wat het probleem was. Eerst inschrijven en wachten. Dan een controle-juf en weer wachten. Dan een eerste hulp-bed en weer wachten. Uiteindelijk kwam er een dokter en ze stelde wat vragen en besloot een aantal tests te doen. Een daarvan was voor keelontsteking en de andere voor de ziekte van Pfeiffer. Apart hoe ze daarop kwam, maar zij is dokter, dus ze zal het wel weten. Die van de keelontsteking kwam als negatief terug. Dus we werden naar de apotheek gestuurd met 4 medicijnen, voor de neus en een antibiotica. (inmidddels waren we nu al 3 uren verder...) 's Avonds konden we bellen voor de uitslag van die andere test. Toen Marvin belde, kreeg hij het antwoordapparaat (leuk als je net een hartaanval hebt gekregen...)
We gingen eerst uit eten met Kellis en toen we thuis kwamen had het ziekenhuis weer naar Kellis' huis gebeld en toen we dat nummer weer terug belden kregen we de uitslag van de andere test. Mandy is positief op de ziekte van Pfeiffer getest. Dat was wel verassend, want geen van ons had daarop gerekend. Nu zijn er veel gragdaties daarin en we weten nog niet in welke gradatie ze dit heeft. Dat zal de toekomst uit moeten wijzen. Ze is niet extreem moe of zo, zoals je zo vaak hoort. Wel lusteloos en geen zin in eten.
We blijven vandaag nog maar even in Albuquerque en als de medicijnen goed hun werk doen en Mandy zich goed voelt, zullen we morgen naar de prarie vertrekken. Kellis heeft het weekend ook vrij en we hopen daar dan een leuke tijd te hebben.
Maddy, dank voor je reactie. Ik weet nog hoe dat gaat met voedingen en luiertjes. Je denkt dat je niks te doen hebt, maar hoe anders is de werkelijkheid he?
Tja, Erika we kunnen wel zeggen dat de meeste andere indianen wel gewoon schoenen aan hebben en daar wijzen we Mandy dan ook regelmatig op. (Vindt ze dus echt niet leuk...)
Dit was het even voor vanmorgen. We latenwel weer van ons horen...
(x 1.6 km.) te rijden op de laatste dag, dus dat was een eitje.
We waren hier al rond half 3 's middags en zijn eerst even met Mandy naar het ziekenhuis geweest. Ze klaagde al de hele vakantie af en aan over hoofdpijn. Nu hebben we natuurlijk geregeld op grote hoogte gezeten en vermoedden dat dat er wat mee te maken had. Nu zat haar hoofd ook nog helemaal vol en dachten we dat het met een neusspray wel weer op te lossen zou zijn. Helaas hebben ze hier niet iets wat lijkt op een huisarts met een spreekuur waar je gemakkelijk even een afspraakje maakt, dus waren we aangewezen op de eerste hulp van een ziekenhuis.
Zoals jullie weten is dat met Mandy al een gelopen race...
Maar goed, we gingen dus naar de eerste hulp en legden uit wat het probleem was. Eerst inschrijven en wachten. Dan een controle-juf en weer wachten. Dan een eerste hulp-bed en weer wachten. Uiteindelijk kwam er een dokter en ze stelde wat vragen en besloot een aantal tests te doen. Een daarvan was voor keelontsteking en de andere voor de ziekte van Pfeiffer. Apart hoe ze daarop kwam, maar zij is dokter, dus ze zal het wel weten. Die van de keelontsteking kwam als negatief terug. Dus we werden naar de apotheek gestuurd met 4 medicijnen, voor de neus en een antibiotica. (inmidddels waren we nu al 3 uren verder...) 's Avonds konden we bellen voor de uitslag van die andere test. Toen Marvin belde, kreeg hij het antwoordapparaat (leuk als je net een hartaanval hebt gekregen...)
We gingen eerst uit eten met Kellis en toen we thuis kwamen had het ziekenhuis weer naar Kellis' huis gebeld en toen we dat nummer weer terug belden kregen we de uitslag van de andere test. Mandy is positief op de ziekte van Pfeiffer getest. Dat was wel verassend, want geen van ons had daarop gerekend. Nu zijn er veel gragdaties daarin en we weten nog niet in welke gradatie ze dit heeft. Dat zal de toekomst uit moeten wijzen. Ze is niet extreem moe of zo, zoals je zo vaak hoort. Wel lusteloos en geen zin in eten.
We blijven vandaag nog maar even in Albuquerque en als de medicijnen goed hun werk doen en Mandy zich goed voelt, zullen we morgen naar de prarie vertrekken. Kellis heeft het weekend ook vrij en we hopen daar dan een leuke tijd te hebben.
Maddy, dank voor je reactie. Ik weet nog hoe dat gaat met voedingen en luiertjes. Je denkt dat je niks te doen hebt, maar hoe anders is de werkelijkheid he?
Tja, Erika we kunnen wel zeggen dat de meeste andere indianen wel gewoon schoenen aan hebben en daar wijzen we Mandy dan ook regelmatig op. (Vindt ze dus echt niet leuk...)
Dit was het even voor vanmorgen. We latenwel weer van ons horen...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
